over de helft!

Het is alweer eventjes geleden dat ik een blog geplaatst heb, sorry! Dit komt ook omdat dingen hier normaler worden en ik niet meer van alles onder de indruk ben.
3 weken geleden, het weekend na de onvergeetbare Adam's Peak klim, ging mijn roomie Sjoukje voor 2 weken reizen. Dit betekende dat ik alleen was in ons gastgezin. Maaaaarrrrr na 3 dagen werd ik snachts wakker van het geluid van een auto, wat de komst van een nieuwe vrijwilliger betekende! Wij, ik en mijn hostfamily, wisten niet dat ze zou komen, want ze zat eigenlijk in Nepal en heeft de aardbeving meegemaakt, maar daarna is ze naar Sri Lanka geëvacueerd. Ze heet Elise en is Canadees, en is heel gezellig! Gelukkig maar want ik vond 3 dagen alleen zijn behoorlijk saai. Niet alleen zij kwam vanuit Nepal, maar die week kwamen er ook nog 8 anderen over vanuit Nepal of er kwamen vrijwilligers die eigenlijk naar Nepal zouden gaan, maar die na de aardbeving een andere bestemming hebben moeten kiezen. Het werd druk in Panadura :). De meeste van hen deden een project in het ziekenhuis, dus ik zat wel nog alleen op mijn schooltje. En terwijl we 2 docenten hebben en ik er ben, kwamen we eigenlijk nog steeds handen tekort. Dit komt simpelweg echt omdat er 0,0 structuur is. Kinderen rennen door het lokaal en op het grasveld bij school wanneer ze daar zin in hebben. Wanneer je ze dan gaat halen en ze verteld dat dit niet de bedoeling is (nè épa) denken ze dat het grappig is en maken ze er een spelletje van. Vooral de juf voor de jongste kindjes heeft weinig in te brengen, en deze kinderen zijn nog maar 3-4 jaar. (Hoe moet dit als ze ouder worden). De kinderen beginnen te schreeuwen als ze spullen moeten delen, en vaak wordt het dan maar gelaten zoals het is. NEE juf zo werkt het dus niet, ze hoeven niet te schreeuwen en kunnen best delen met andere kinderen. Zo zijn bijv. 2 boekjes in de klas met wilde dieren erin en de Engelse namen ervan. Alle kinderen zijn er dol op, maar vaak zijn het 2 dezelfde jongetjes die de boekjes hebben. Nu proberen wij de boekjes voor te lezen en als ze dan gaan schreeuwen omdat ze niet willen dat anderen kindjes ook mee kunnen kijken, kunnen ze ergens anders gaan zitten en mogen ze terugkomen als ze gestopt zijn met schreeuwen. Ook hebben we een behaviour chart gemaakt, waarin we per dag aangeven wie er ie dag een sticker heeft verdiend en wie niet. Hiermee hopen we EN op beter en socialer gedrag, maar het is ook een bevestiging voor de kinderen zelf. Ze worden hier namelijk gestraft voor slecht gedrag, maar nooit beloond voor goed gedrag. En hier willen wij graag verandering in brengen! Het straffen doen ze hier door middel van tikken geven met een stok. Op mijn school valt het wel mee (ik probeer het niet goed te praten want ben hier erg op tegen) en zijn het meer corrigerende tikken. Één keer ging het wel verder en werd een jongetje echt hard met de stok geslagen door zijn moeder en een juf, omdat hij niet naar school wilde, en dit vond ik zo erg dat ik bijna moest overgeven. (Ikzelf stond ook met een huilend kind in m'n armen dus dit ging moeilijk). Het lastige is dat je er niks aan kunt veranderen en er eigenlijk ook niks van kan zeggen. Dit is hun cultuur en zij doen het zo. Klaar. Punt....,
Dat weekend (3e weekend) zijn we met 12 vrijwilligers naar Uda Walawe, een Elephant orphanage en Hikkaduwa geweest. De busreis naar Uda Walawe was misselijkmakend omdat er zo ongekend veel bochten in de weg zaten. We waren blij toen we er waren dus! Uda Walawe is een heel groot national park waar we met een jeep doorheen hebben gereden. We hebben olifanten, een luipaard, veel vogels en krokodil gezien! Deze safari deden we al om 6 uur sochtends en we waren rond 10 uur uit het park, zodat we daarna naar Hikkaduwa konden. Helaas regende het heel erg die dag en heb ik het ook voor het eerst in 3 weken koud gehad. Zondag scheen de zon wel dus toen hebben we lekker op het strand gelegen. Eenmaal uit de trein (bijna thuis in Panadura) werd een van de vrijwilligers niet goed.. Overgeven en wegvallen. Ze had een goede zonnesteek te pakken.
Na het weekend kwam er een nieuw meisje, Tina uit Amerika, in ons onsgastgezin. We waren nu met 3 dus, en Sjoukje zou ook nog komen. Gezellig!
Mijn vierde weekend zijn we met 13 vrijwilligers naar Kandy, de culturele hoofdstad van Sri Lanka, en Sigiriya geweest. Rondom kandy hebben we op olifanten gereden, deze gewassen en gevoerd, naar een thee plantage en fabriek geweest en naar een spicegarden geweest. Vooral de theefabriek vond ik leuk omdat ons echt stap voor stap uit werd gelegd hoe de thee gemaakt wordt. Terwijl wij een rondleiding kregen waren er mensen aan het werk, en ik had echt medelijden met ze. Deze mensen werken in té ongezonde en zware omstandigheden, en ik kan alleen maar raden dat ze weinig tot geen pauze krijgen en veeeeel te weinig verdienen. Eenmaal buiten werd ons nogmaals duidelijk hoe arm de mensen hier zijn. Er kwam een vrouw naar ons toe die op de foto wilde om ons dan vervolgens geld af te kunnen troggelen voor de foto. Dit gebeurde ook op weg naar de top van Lion's Rock, Sigiriya. Lion's Rock is een rots in de middle of nowhere, die er echt zomaar opeens staat. Niet alleen het uitzicht op de top is prachtig maar ook de rots zelf is super mooi. Onderweg naar boven staan er allemaal mannen aan de zijkant om je eventueel omhoog kunnen helpen. Sommige pakken gewoon meteen je arm vast in de hoop dat jij dat wel lekker makkelijk vind en je jezelf zo naar boven laat slepen, zodat je ze daar geld mag gaan betalen. Ik vond dit super irritant omdat dit echt geen moeilijke klim was (al helemaal niet nadat ik adam's peak heb gedaan) maar ook omdat ze heel de tijd tegen je praten en ze je aan proberen te raken. Dit was niet alleen in Sigiriya zo, maar ik vind heel veel mensen opdringerig hier. Ook de tuktuk drivers bijv. Wij zijn gewend om ergens naar te vragen als we het nodig vinden, en deze mensen komen, of je het nou wil of niet, je achterna.
Bij thuiskomst van ons weekend Kandy was Sjoukje ook weer thuis :) Jippieeee nu zijn we weer met 4, en heb ik m'n roomie terug. Dinsdag ging de eerste vrijwilliger weer weg en dat was raar omdat je lang en veel met elkaar reist en zo iemand dan nooit meer ziet.. Maarja vrijwiligers komen en gaan dus ook voor hem komt er een nieuwe.
Afgelopen (mijn vijfde) weekend zijn we naar Bentota, Galle en Unawatuna geweest. In Bentota hebben we in het beste hotel so far geslapen (incl. zwembad en aan zee, warme douche en een ge-wel-dig bed. Zo fijn!!! Voor het eerst sinds 5 weken voelde ik me na het douchen weer schoon. In Bentota hebben we babyschildpadjes vrijgelaten in de zee, souvenirs geshopt in Galle en op het strand gelegen in Unawatuna. Galle was heel anders dan alle andere steden die ik tot nu toe heb gezien. Veel moderner, en dat beviel me wel.
Nu is de laatste week op mijn care project op school aangebroken en daarna zal ik naar het ziekenhuis gaan. Ik ben benieuwd!!! (En zal proberen minder lang te wachten met mijn volgende blog)
Ik heb ook wat foto's geplaatst op mijn pagina trouwens!

Liefs!